Thank you! You’re welcome!
In augustus was het zover; we stapten het vliegtuig in voor een vakantie op Gran Canaria. Onze jongens hadden nog niet eerder gevlogen, tot nu toe gingen we meestal naar de Waddeneilanden op vakantie. Lekker makkelijk, dan konden de kat en tegenwoordig de hond gewoon mee. Maar dit jaar werd mijn man Arnold 50 jaar en boekte ik voor hem en ons een verrassingsvakantie. De vlucht er naartoe was al een hele belevenis voor de jongens en een trip down memory lane voor mij. ’s Avonds laat kwamen we aan op het vliegveld en haalden we onze huurauto op.
De volgende ochtend zagen we pas waar we eigenlijk terecht gekomen waren; wat een prachtig uitzicht en wat een mooi vakantiedorpje was dit! Het bleek een soort Engelse enclave te zijn. Af en toe pikten we wat Nederlands, Frans of Duits op, maar de hotelgasten bestonden voor 80% uit Engelsen. Daar bleek het buffet ook op afgestemd te zijn. Dus full English breakfast inclusief witte bonen in tomatensaus was een van de opties. Ik heb mezelf tegoed gedaan aan de scrambled eggs, Arnold probeerde elke dag een nieuwe ei-variant uit en de jongens begonnen de dag met pannenkoekjes uiteraard. En daar kwam de beleefde Engelse cultuur ook mooi naar voren. Iedereen stond netjes in de rij, als je iets te dicht bij elkaar kwam was het ‘oh sorry!’ (denk er even een plat Engels accent bij) en je toast meteen achter een ander aan in de machine leggen dat doe je niet. In het zwembad was het best druk, maar er werd druk met balletjes gegooid, weer aangegeven door iemand als je misgooide en ondertussen werd er ’s ochtends ook nog een ‘aquajogging’ les gegeven en hupten en sprongen zo’n 50 mensen keurig naast elkaar door het bad. En heel belangrijk, vaak roepen ‘thank you!’. Overigens was hier ook het handdoeken fenomeen bij het zwembad aanwezig; ’s ochtends vroeg claimden mensen al een bedje bij een parasol voor de hele dag. We zagen op de laatste dag (toen we er vroeg uit moesten om naar het vliegveld te gaan) dat er om 07:45 al een groepje Engelsen keurig stond te wachten tot ze om 08:00 uur toegelaten werden om de handdoeken neer te leggen! Gelukkig waren er genoeg bedden en kon je wat verder bij het zwembad ook in de schaduw van de palmbomen liggen, dus geen probleem voor ons.
Wij bespraken met elkaar dat we het allemaal wel héél beleefd vonden en ik dacht af en toe ook dat je best wel wat sneller aan de beurt kon zijn als je allemaal wat doorliep. Maar toen we een paar weken later in het zwembad in Leeuwarden waren, kwam ik erachter dat die beleefdheid en het elkaar de ruimte gunnen ook heel fijn is. Eerst was onze oudste het duiken aan het oefenen in het diepe bad en kregen we moppers van een aantal oudere dames omdat je daar volgens hen alleen banen mocht zwemmen. Later gooide ik in het andere bad een balletje wat onhandig en die kwam terecht vlakbij een mevrouw die er ook zwom. Niks aan de hand, hij raakte haar niet en het was zo’n lichtgewicht klein balletje. Ik riep lachend ‘oh sorry, ik dacht dat ik verder kon gooien dan dat!’ en verwachtte een ‘geeft niets hoor’ terug en in ieder geval dat ze de bal even naar mijn zoon zou gooien. Maar nee, er kwam een ‘nou je hebt geluk dat je mijn kind niet raakte’ terug. Ik bleef met een vervelend gevoel achter en merkte letterlijk aan den lijve wat de verschillende reacties doen met de sfeer onderling. Kies je voor veroordeling of vergeving? Dat zijn wel zware woorden voor een balletje in het zwembad, maar ja, begin maar eens klein en ga dan kijken hoe je met andere fouten of onhandigheden van mensen om je heen omgaat. Zelf ben ik nogal ongeduldig van aard, dus na de vakantie probeer ik het Engelse geduld wat meer te omarmen, laat die ander eerst zijn toastje maar even twee keer roosteren, het komt vanzelf. Er zijn wel grenzen hoor, want de scrambled eggs moeten wel warm gegeten worden 😉.
Deze tekst is eerder verschenen in de dorpsglossy Doarpskompas te Feanwâlden.